Pozwól sobie być w swojej pustce.

Bo to pozwolenie jest tym, co pozwoli Ci z niej wyjść.

Bądź przez chwilę w tej pustej przestrzeni *pomiędzy*.

Pomiędzy tym, kim jesteś teraz, a tym, kim chcesz być.

Pomiędzy tą wersją siebie, którą nauczyłaś_eś się, że musisz być, a tą, którą jesteś naprawdę — tą, która chce się pojawić.

Nie musisz wracać do starych wzorców, które dają Ci (złudne) poczucie bezpieczeństwa i stabilności.

Nie musisz też wiedzieć, dokąd idziesz.

Nie musisz znać odpowiedzi na wszystkie pytania.

Pozwól sobie na bałagan, pozwól sobie być all over the place, pozwól sobie na to, co niewygodne, nieplanowane.

I traktuj siebie z czułością i życzliwością.

Jedno z moich ulubionych zdań (Carla Rogers’a; psychoterapeuty, twórcy psychoterapii zorientowanej na klienta) brzmi: „Ciekawym paradoksem jest to, że dopiero kiedy akceptuję siebie takiego, jakim jestem, mogę się zmienić.”

I właśnie przez ten proces przeprowadzi Cię PUSTKA.